Eliha O. ODTÜ’deki faşizmi yazdı!

YÜZYILLIK DÜŞMANLIK!

ELİHA O. YAZDI

Gönül isterdi ki; Marquez’in Yüzyıllık Yalnızlık romanı hakkında yazayım. Ama ne mümkün! Edebiyat ve sanatı düşmanlıklarımızı ifade etmek için kullanıyoruz ancak. Sabah akşam, varsa yoksa nefret, tahrik, taciz. Üstelik bunda edebiyatçı ve sanatçılarımızın payı herkesten büyük. Öfkeleri, kendilerinden kart gazetecilerimizin, yadsınamayacak payını da anmadan geçmeyelim. Gazete köşelerinde, satır aralarına gizlemeden, ironiye gerek görmeden haykırılmış, buruşuk bir düşmanlığa doğrudan muhatap oluyoruz. Kurtlanmış beyinlerden handiyse her gün, hakaret, aşağılama işitiyoruz.

Neredeyse yüz yıllık titrek eller, yazarken hiç mi titremiyor? Hayret ediyoruz. Tanıyoruz onları. Merve Kavakçı’yı meclisten kovarken alkışlayan eller. Ve o ellere, alkış tutan eller. O halde titremesini beklemek, bizim hüsnü zannımız.

“…At gözlüğüne benzer türban. İki kaş, iki göz, bir burun ve ağzı açık. Bir de eli. İlla ki baştan aşağı örtülü başkumandan eşi Hayrünnisa Hanım’ın elini sıkarken, önünde baştan aşağı kapalı siyahlar giymiş, şişmanlıktan adeta yuvarlanarak yürüyen eşi Emine Hanım…” yazıyor biri.

Aşağılama arzusu öyle zapt edilemez ki, soluklanmadan;

“…Şimdi de kılık kıyafet özgürlüğüdür diye başı kapalı, ama vücudunun her yeri oynak giysili kadınların yalnız halkı değil, laik devlet çağdaşlığını temsil eden Millet Meclisi’nde de boy göstermesi hazırlığı içinde…” yazıyor iki gün sonra.

…

Naftalin kokulu gazeteciler, gırtlağında çatallanan nefreti her gün zerk edince, genç askerler durur mu? Gerektiğinde kampüse bekçi, merdivene boya, rejime asker, devrime tuğla oluveriyorlar. Pankart, sosyal medya, duvar, tuvalet kapısı… Artık taşıyamadığı o öfke, nerede taşmışsa, oraya, leş bir üslupla kusuyor nefretini. Hangi siyasi partiden, hangi İslami cemaatten olduğunuzun önemi yok. Hiç bir dini cemaat veya siyasi partiyle hiç bir bağım yok deyin isterseniz. Önemi yok. “Başkumandan” ya da başbakan hanımı, mecliste vekil, üniversitede öğrenci, okulda öğretmen olmanız da farketmiyor. “At gözlüğüne benzer türban”ınız varsa direkt sövgüye müstehaksınız. Kâh kampüs-meclis dışına itiliyor, kâh İran’a kovuluyorsunuz.

Yaşam tarzı dayatmasına gösterilen direnç, inanç tarzı söz konusu olunca dayatmanın kendisi oluveriyor. Kendilerini “ilerici” diye tanımlayan gençler, “gerici” bulduğu herkes için girilmez alanlar yaratma hakkı görüyor kendinde. Bu yaptığınız faşizm çocuklar, ayıptır ya hu! demiyor pos bıyıklı abileri. #direninançtarzı, #direnbaşörtüsü, #direninançözgürlüğü, …yazan çıkmıyor. Şort bile direnirken, başörtüsü hep sabrediyor. Kahrolacak o “bağzı” şey, aslında çoğu zaman türban oluyor.

Ardından, kampüs SS’lerinin  hık deyicileri çıkıyor. Bravo çocuklar diyorlar. Vallahi bravo! Manüple ediciler, “abartmayın canım”cılar. “Devletin polisi solculara yapıyor, polisi olmayanlar da kendi imkanlarıyla cemaate yapıyor, bundan daha doğal ne var şekerim.” diyenleri mi ararsınız. “E ama bu çocuklar, asker gelecek diye bekleşip dursunlar mı? Darbeye minnet edeceklerine kendi çüklerini, kendileri kesiyor işte, daha ne olsun!”cuları mı ararsınız. Hala anlamadınız mı; “Mesele türban değil, cemaat. Kovulanlar da cemaat propagandası yapanlar.” diyenler çıkıyor sonra. Hatta; “Gayet normal bir tepki; cemaat evlerine bir ateist gidip ‘Tanrı yoktur’ broşürü dağıtsa aynı tepkiyi alırdı.” şeklinde savunma geliştirenler.  Daha neler, daha neler!… Nereden baksak ahmakça.

Bir yanda azımsanmayacak bir kesimin, ODTÜ’yü “Tanrı yoktur” diyen ateistlerin evi gibi sahiplenmesi. Diğer yanda ülkenin en güzide üniversitesinin kampüsünde, 1957 Arkansas manzaraları;

“Siz, ey kara kafalı türbanlılar, çıkın dışarı! Burada propaganda yapamazsınız!” propagandası yapıyorken öğrencileriniz. Siz çıkıp, kusurlarına bakmayın bile demiyorken. Bize kusurları seyretmek kalıyor yazık ki. İşte bütün bunlar, ODTÜ yönetimine dert olmalı.

Lafı uzatmadan yapılabilecek en şık hareketi açıklıyorum şimdi size. Bu kıyağımı da unutmayınız. Odalar kurulsun üniversite bünyesinde. İkna odalarının mucidi Nur Hoca’mı ikna ediniz ivedilikle. Şimdiye kadar yaptığı en iyi işten daha da iyisini çıkaracağını vaat edip, vicdanının pırıl pırıl parlayacağını telkin ediniz. Olur ya ikna edersiniz.

Bak güzel kızım, güzel evladım, diye başlasın söze. Ben sana integral alamazsın demedim. Gerisini sussun. Sussun ki; lafın tamamını söyleyip de ODTÜ zekasına hakaret etmiş olmasın. Yıl 1957 değil 2013. Burası Arkansas değil Ankara. O arkadaşlarınız da “zenci” değil. İnandığı için, estetik bulduğu için, ailesi istediği için, sevgilisi istediği için, cemaat baskıladığı için, keyfinin kâhyası öyle istediği için,… başını örtmüş arkadaşlarınız. Onlar da sizin gibi bu okulun öğrencisi, en fazla sizin gibi birer propagandist. Anlatabildim mi evlat, desin hatta. Omuzlarına dokunsun hafiften, yanaklarından da makas alsın lütfen.

Lütfen!

Benim integral alabilen bacılarıma, bunları tane tane, ama dövmeden anlatıversin Nur Hoca’mız…