TAMAHKAR “SU SAMURU”NUN VİLLASI
AHMET MANAS YAZDI
Aslında bu konu Taha Kıvanç üstadımızın kalemine pek yakışır.. Bizim ki ona bir selam mahiyetinde… Nasılsa onun kalemi daha ince kıyımlar için…
Bugün Radikal’de Ezgi Başaran’la röportajının son bölümünde Can Dündar, Ankara’daki evini satıp Çengelköy’de bir eve talip olduğunu anlatmış. Ancak Ankara’da sattığı evin parası Çengelköy’de talip olduğu evin parasını karşılamamış. Ne kadar masum değil mi… Yılların yazarı, belgeselcisi İstanbul’dan bir ev almak için Ankara’daki evini satıyor ama yine de parayı denkleştiremiyor…
Orta direk bir siteden bir apartman dairesi alacakmış gibi geliyor insanın kulağına değil mi?
Ama öyle değil… Dündar’ın talip olduğu ev Çengelköy’ün en mutena köşelerinden birinde… Sahibi de ünlü müzayedeci/işadamı Dikran Masis… Pazarlığa tutuşuyorlar ama Masis indirim falan yapmıyor… Sonra bu ev işi (nasıl oluyorsa) Milliyet’in patronu Erdoğan Demirören’e gidiyor…
Dündar’ın söylediğine göre meğer Masis, Demirören’in yakın arkadaşıymış… Demirören, Masis’e “Can iyi çocuktur, biraz daha indirim yap!” diye ricacı oluyor… Ama Masis bir kuruş daha aşağı inmiyor…
Buradan anlıyoruz ki Dündar’ın “Ankara’daki evimi sattım yine de param yetmedi” dediği “evcik”, ultra zenginler ligindeki bir işadamına ait trilyonluk bir “fakirhane..” Arşivlere bakınca Masis’in aynı yerdeki tripleks bir villasını 20 milyon dolara satışa çıkardığını görüyoruz. Ama Dündar’ın talip olduğu yerin burası olup olmadığını henüz bilmiyoruz…
Hala orta sınıf bir esnaf titizliği ve tutumluluğuyla binlerce çalışanın olduğu şirketlerini yönettiği bilinen Demirören, bir çalışanının patronu seviyesindeki bir mülke talip olmasına fevkalade şaşırmıştır değil mi?
Neyse… Dönelim konuya…
Dündar’ın anlattığına göre Demirören ile aralarındaki gerilim bir sene önce başlamış… Demirören bir yazısıyla ilgili olarak “Çok sert yazıyorsun, böyle şeyler istemiyorum” diye Dündar’ı uyarmış. Dündar da “İstemiyorsanız benimle çalışmayabilirsiniz” diye diklenmeden dik durmuş kendince! Sonra araya dönemin Genel Yayın Yönetmeni Tayfun Devecioğlu girmiş de ortalık yatışmış… Ama Demirören o zamandan Dündar’a bir çentik atmış… Gezi Parkı yazılarıyla bu gerginlik had safhaya çıkmış. Bunları Dündar söylüyor…
Peki bütün bunlar sonrasında ne olmuş? Erdoğan Demirören, Dündar’ın villasına indirim yapılması için aracı olmuş… Dündar, “yandaş”, “hükümetçi”, “sermaye mahkumu” olarak gördüğü patronunun indirim için ricacı olmasına ses çıkarmamış, bilakis memnun olmuş…
Bir gazeteci için yeterince utanç verici değil mi? Medyanın sermaye yapısını bu aç gözlülük ve tamahkarlıkla nasıl eleştireceksiniz?
Emin olun Demirören o villayı alıp Dündar’a hediye etseydi, Dündar için herşey güllük gülistanlık olurdu.. Gül gibi geçinir giderlerdi.. Çünkü eski patronları Aydın Doğan onları öyle alıştırmıştı… Doğan, yazarlarını sansürlemek/taslamak istediğinde ağızlarına bir parmak bal çalıyor (aslında bir varil bal demek daha doğru) kimisinin maaşına zam yapıyor, kimisine Acarkent’ten villa bağışlıyor, kimisine yat kimisine kat alıyordu… Yazarlar her mızmızlandığında bu döngü böyle devam ediyordu…
Ama “Su Samuru”nun bu oyunu Demirören’e tutmadı… Böyle olunca da Demirören “tukaka” oldu değil mi?
Son dönemin “hık deyici” ufaklıklarından Ezgi Başaran ise Dündar’a “Senin alacağın evin pazarlığı Demirören’e niye gidiyor?” diye sormuyor, soramıyor.. Çünkü o da aynı döngüye girmenin hayalini kuranlardan…
Dündar’a sorsanız “Yüzbinler satan kitaplarım var, onların parasıyla talip oldum bu villaya” diyebilir… O zaman yüzbinler satan kitabını basan yayınevi aracı olsaydı ya senin pazarlığına?
Yani anlayacağınız bizim “Su Samuru” hem günahkar hem tamahkar…
Yıllarca fakir edebiyatı yaptığı kavruk Anadolu köylüleri üzerinden servet sahibi olan ustası Yaşar Kemal de Çengelköy sırtlarındaki bir malikane de oturuyor ya… Artık komşu da oldular… Usta çırak viski içip söğüşleyecek yeni patronlar arayadursunlar…
